Pogodzona z losem

Nigdy nie myślałam, że będę pisać bloga. Ale cóż. Sytuacja czasem zmusza nas do różnych dziwnych, wcześniej nieakceptowalnych czynów. Tak właśnie teraz jest ze mną. Zabrakło kogoś kto tego wszystkiego wysłucha. Więc może pisząc będzie mi łatwiej...

Nazywam się Kamila. Jestem w 10 tygodniu drugiej ciąży. Przechodzę ją póki co zupełnie inaczej niż pierwszą, gorzej... Niełatwe to. Kurcze, chyba muszę zacząć od początku.

Miałam sobie męża. Tak, miałam. Nawet 4 lata go miałam. Równo 9 miesięcy po ślubie przyszła na świat moja córka. Panna M. Teraz to już duża panna. Mój mały cud. O pannę M. staraliśmy się 7 miesięcy. Wydawało się, że była wyczekiwanym dzieckiem. Jednak tylko dla mnie. Po urodzeniu małej wszystko zaczęło się psuć. Rozstaliśmy się jak mała miała 1,5 roku. Po kolejnych 1,5 się rozwiedliśmy. Jak się rozstaliśmy poznałam T. Zauroczyłam się, zakochałam, zwał jak zwał. T. jest specyficznym człowiekiem. Dziecko rozwodników, nie okazuje uczuć, emocji. Jest znakomity w swojej pracy. To też jego pasja. Ale w uczuciach jest gorzej. No cóż. Tak sobie wybrałam. Jesteśmy razem ponad 1,5 roku. Od grudnia się nie zabezpieczaliśmy, ale uważaliśmy na dni płodne. Jak widać, za mało. 30.06 zrobiłam test, potem drugi. Godzinę później pojechaliśmy do lekarza. Potwierdził ciążę. Szok. Nic więcej nie czułam. Szok. Może przerażenie. On 300km dalej, widujemy się na weekendy. Ja pracuje na zlecenie. Dwoje dorosłych wykształconych ludzi tak bezmyślnie się zachowało.

Oświadczył się. Kupuje mieszkanie w moim mieście. Przeprowadza się od września.

Tylko, czy gdyby nie było ciąży takby się zachował?? Nie. i to boli.