Będąc w wieku moich dzieci,może nawet troszkę starsza -już pomału zaczynałam myśleć jak to będzie w przyszłości... Układałam w myślach sobie życie,rozmyślałam nad tym,czy mój mąż będzie dobry,czy dzieci będą posłuszne...Ale najbardziej nurtowało mnie,jak to jest mieć więcej niż jedno dziecko...

  Tyle ogląda się tej telewizji,słyszy się o problemach rodzin wielodzietnych.Wtedy nie zdawałam sobie sprawy z tego typu spraw jeszcze.Bardziej mnie interesowało- jak się daje radę dzieląc swoje zainteresowanie,swój czas kilkorgu dzieciom.No bo jedno to jedno.Przelewamy uczucia i proste.Ale jak jest dwoje -to trzeba się z tym dzielić.A jak troje-ojej,już cięzko...Oczyma widziałam,gdy jedno trzymam na kolanach,drugie z zazdrości wchodzi i pnie się do przytulenia,a obok stoi trzecie i trzyma za nogawki.Albo jedno odrabia lekcje,drugie rysuje,trzecie śpi.Za chwilę jedno krzyczy: mamo,pomóż;drugie-mamo,kredka się złamała.A tu-trzecie się budzi i chce jeść.Jejku,normalnie katorga.Jak ich wszystkich pogodzić będąc samej w domu.

A miłość? Które kocha się najbardziej? Najstarsze,bo pierworodne?  Drugie-bo akurat dziewczynka? Trzecie-bo najmłodsze? Jak to jest w rodzinach gdzie jest więcej niż dwoje dzieci? Jak podzielić miłóść i czas?

A jednak...

Od prawie roku jestem potrójną mamą.Ewa urodziła się ,gdy Łukasz miał prawie 2 lata.Ale z okazaniem miłości nie miałam problemu.Wiedziałam,że oni mnie potrzebują i po prostu byłam.Nie wiem,jak mi się to udało.Nie myślałam o tym już w tym kontekście,co kilkanaście lat temu.Po prostu nie było czasu na to..Bo to przyszło samo...Bywało ciężko,nie powiem.Gdy starszaki podrosły i poszły do szkoły,zdarzyło się ,że zaszłąm w ciąże z trzecim dzieckiem.Początkowo szok,niedowierzanie.Po kilku dniach doszło to do mnie,już się cieszyłam.Starszaki też,oni najbardziej.

I co? okazało się ,że wszystko przychodzi z czasem,że da się wszystko pogodzić.Miłość do starszaków ta sama,najmłodszy rozpieszczany przez wszystkich,a starszaki okazują mu bardzo dużo swojej miłości i zainteresowania.Kiedy trzeba- pomogą.

A ja-typowa mamusia zakochana w swoich szkrabach; gdy potrzeba- pomagająca nawet w błahych sprawach ku zaskoczeniu starszaków,będąca na zawołanie wszystkich domowników.Jakoś daję radę.Nie jest źle.A nawet dobrze.Bywają momenty zwątpienia,no bo jednak wychować troje dzieci to nie lada sztuka.Trzecie najłatwiej-bo już przechodziłam przez to 2 razy,więc jakieś doświadczenie jest.Ale nastolatki ? No cóż...To będzie trochę trudniej.Myslę jednak,że i z tym sobie poradzę.Najważniejsze,by wiedzieli ,że  w razie czego mają we mnie wsparcie (już nie raz się o tym przekonali),o Kacpra nie są zazdrośni (no,może czasem...).

Na szczęście moje obawy z dzieciństwa były niepotrzebne.Bo mieć troje dzieci (o czym zawse marzyłam) to wielkie szczęscie.Już wyobrażam sobie pełną chatę,gdy dorosną ,zostanę babcią (no mam nadzieję; tylko aby nie za wcześnie oczywiście)i będą zjeżdżać się wszyscy na niedzielny obiad.To dopiero będzie rodzina !