Smuteczku mój mały zacznij wreszcie znikać i zmieniać  się w radosny okrzyk. Gdyby to było takie proste jak mówią, ale smuteczek wciska się nieproszony i nie zamierza tak łatwo odpuścić. Trzeba wziąć sprawy w swoje ręce i schować smuteczka, hmm najlepiej  na strych, w jakiś bardzo ciemny kąt, drzwi zamknąc na klucz i zapomnieć, że w ogole smuteczek z nami był. Slyszę jak smuteczek wylewa małe łezki, bo tęskni za mną, ale ja nie mogę wpuścić go z powrotem, bo od teraz ma go zastąpić uśmiech, taki od ucha do ucha, taki prawdziwy, radosny i szczery, taki tylko mój. Jeśli się uda to będzie znak, że ktoś pozamiatał ciemny kąt na strychu i wraz z kurzem, zniknął smuteczek