Wiecie co mnie zawsze intrygowało? Kiedy siedziałam w towarzystwie dzieciatych znajomych i którzy namiętnie przechwalali się jeden przez drugiego, co ich dzieci już potrafią, ile ząbków mają, czy już pełzają, raczkują czy może chodzą, itd… Wtedy, kiedy jeszcze nie byłam mamą, nie rozumiałam tego bełkotu, nudziło mnie to i powiedziałam sobie wtedy, że ja tak robić nie będę.

Leżąc na patologii w ciązy z Lenusią poznałam Monikę. Jasiu jest starszy o całe 2 tygodnie. Dzwonimy, piszemy do siebie, regularnie się spotykamy. Umawiałyśmy się w święta, ale ze względu na chorobę Jasia spotkanie nie doszło do skutku. Niestety nie mogłam złożyć jej życzeń osobiście tak jak planowałyśmy wcześniej. Na szczęście istnieją telefony. Od słów do słów zączął się temat dzieci. Wtedy zaczęlo się: „nasz ma już wszystkie ząbki od ponad 3 miesięcy”, „nasz już siedzi na nocniku”, „nasz waży już 13 kg”, „nasz już zaczyna jeździć na rowerze", " mówi już całymi zdaniami"… To było zaledwie 10 minut rozmowy, a raczej monologu.

Ja i mąz tylko słuchaliśmy (a uwierzcie mi, gadać to ja uwielbiam dużo ). Nie wtrącałam się, bo nawet nie było jak pomiędzy jednym ach! a kolejnym och! . Kiedy mi było dane coś powiedzieć, to koleżanka stwierdziła, że jej synek już jest śpiący i musi kończyć rozmowę. Rozłączyła się, spojrzeliśmy z mężem na siebie i uśmiechem stwierdziliśmy: wyścig szczurów uważamy za otwarty!!!

A nasza Lela:

- ma wszystkie ząbki dopiero od kilku dni

- mówi sporadyczne słowa

- nie jeździ na rowerze 

- i waży chyba 11 kg

Ale tego już nie zdążyłam powiedzieć. Poza tym co za konkurent z tego naszego Malucha, jeśli i tak nic nie potrafi