Wiosno, kocham Cię, ale czasu coraz mniej na "głupoty" - jakby powiedział mój ukochany.

Dzieci przeszczęśliwe, bo mama nie ciągnie ich do domu, mama szczęśliwa, że słoneczko zmienia kolor skóry, a i tatuś szczęśliwy, bo cała reszta szczęśliwa. Żyć nie umierać... :)

Nie tylko to wprawia mnie w taki cudowny nastrój. Nikoś zakończył pieluszkowanie. Wreszcie się udało. Jestem tak dumna ze swojego synka. W nocy śpi w majteczkach, w razie potrzeby wstaje i idzie się załatwić. W dzień nawet podczas zabawy zawoła, a jak nie zaregujemy sam maszeruje do łazienki. Teraz tylko czekamy na Lenkę :)

Niedawno przyszedł na świat, pierwsze co zrobił okupkał lekarza, później notorycznie wrzeszczał, a teraz?? Gdzie to moje małe dziecko??? Z jednej strony czuję ulgę a z drugiej ogromny smutek. Czyżbym była samolubna i egoistyczna? Nikoś już przestał mnie potrzebować. Trzeba się do tego przyzwyczić, ale jak? Nie potrzebuje już przytulania, głaskania, sam się bawi, a mama spogląda z boku. Przecież o to mi chodziło, więc czego ja chcę? Chyba to mnie bardziej potrzeba tych czułości niż moim dzieciom. Pora wydorośleć.

Na dodatek widząc kobietę w ciąży ogarnia mnie ogromna zazdrość. Wiem, że brzuszek już mi nie urośnie i nie poczuję łaskotania, a później kopania maleństwa. Ech.... 

Sama siebie już nie rozumiem...