Dzieci śpią, a mnie jakaś zaduma wzięła. Niedawno na ostatnich nogach niecierpliwie czekałam na moje Maleństwa, a teraz? Nikoś zaraz skończy 3 latka, a Lenka 2. Kiedy ten czas zleciał? Pamiętam doskonale chwile, kiedy pierwszy raz chwyciłam swojego Synka, a ten jak zaczął krzyczeć tak krzyczał dopóki nie wyszliśmy ze szpitala, a jedyną chwilą ciszy było przystawienie do piersi, z której nic nie leciało i zaraz zaczynał się koncert. Pamiętam spokojne chwile z Lenusią, która nawet głodna nie wydawała z siebie okrzyków tylko cichutko mruczała, a jak wyszliśmy ze szpitala zaczęła krzyczeć i krzyczy do dnia dzisiejszego. Pamiętam strach przed pierwszą zmianą pieluchy, przed przystawieniem do piersi, zrobieniem pierwszej mieszanki. Pamiętam nocne pobudki, które na prawdę jeszcze się nie skończyły. Jak te czasy szybko minęły. A teraz? Nikoś chodzi spać sam, sam załatwia się na nocniczku, sam je. Zaraz idzie do przedszkola!! Lenka zasypia sama, pieluch już nie potrzebuje, z jedzeniem już od dłuższego czasu nie ma problemu, bo pięknie operuje sztućcami. Czas leci, minuta za minutą, sekunda za sekundą, ale wspomnienia zostają i zostaną do końca moich dni, a może nawet o jeden dzień dłużej