Jaki ten świat jest okrutny. Całe życie stajesz na głowie, łączysz pracę ze szkołą, by zarobić trochę grosza, odkładasz na przyjemności. Harujesz, nie wiesz gdzie palec wsadzić, w końcu przychodzi czas na przyjemności i tu kolejne zaskoczenie - nie stać Cię na to o czym marzyłaś. Do czego dążę? Otóż od dawna myślę o zmianie torebki. Stara nie tyle wyszła z mody, ile nie nadaje się do dłuższego użytkowania. Odciśnięte utłuszczone paluszki Lenusi od dawna przywoływały uśmiech na mojej buzi i nadal przywołują, ale ileż można. Przecież oprócz prania, prasowania, gotowania i pilnowania dzieci też coś mi się od życia należy, nieprawdaż?? Pełna nadziei weszłam na jedną ze stron z galanterią skórzaną, nazwy pisać nie będę, bo nie jestem żywą reklamą, znalazłam to co mi się podoba i doznałam szoku cenowego - 890zł za kawałek materiału, który za chwilę będzie ciągnięty przez Lenę przez cały korytarz, po czym cała zawartość wyląduje na podłodze, a Jej szanowne nóżki powędrują na jakże wygodą i miękką podszewkę. Zawartość rączek zostanie rozmazana na ściankach torebki, tu i ówdzie skapnie kropelka śnily, a na koniec zostanie rozdzierana między Lenusią i Nikosiem, bo starszy braciszek zorientuje się, że jego młodsza siostrzyczka wchodzi w prywatność rodziców. Nadzieja prysła, wróciła rzeczywistość i sentymentalna torebka zostaje na kolejne miesiące. Może moje marzenia wtedy staną się realne....