Nie wiem co się dzisiaj ze mną dzieje. Niczego nie mogę ogarnąć, na niczym nie potrafię się skupić dłuzej niż 1 sekundę. Niby o niczym nie myślę, ale chodzę z głową w churach.

Najpierw wpadłam na świetny pomysł wyniesienia pudeł z garderoby. Zapełniły się już za małymi ubrankami i niepotrzebnymi zabawkami i tylko zagracały mi garderobę. Długo nie myśląc weszłam na strych. Nie bardzo mi się jeszcze podobało ustawienie kartonów - jakby to miało jakieś znaczenie - (sala konferencyjna to czy co?) i zabrałam się za przestawianie. W końcu wyglądało to tak jak chciałam i mogłam zejść na dól. Dzieci nawet nie zauważyły, ze mnie nie było chwilę, tak ładnie się bawiły, do czasu aż nie usłyszały spadającej mamy. Zapomniałam o schodach, tak zapomniałam, mozecie się dziwić i pytać jak mozna zapomnieć o czymś co jest w tym miejscu od zawsze -  ja zwyczajnie o tym zapomniałam. Wpadłam w dziurę kurczowo łapiąc się wszystkiego co było pod ręką - łącznie z choinką :) Dzieci widząc mnie w takim stanie zaczęły płakać, bardziej się przestraszyły chyba hałasu niż mojej, leżącej osoby. Na szczęście nic się nie stało - szczęście w nieszczęściu

Zeby im to wynagrodzić poszliśmy na dwór, a w domu robił się obiad, o którym też zapomniałam. Mięso spaliło się na węgiel, kuchnia cała w dymie. Kobieto!!!!! Gdzie Ty masz głowę?

Na dzisiaj koniec pracy. Lezę i odpoczywam, bo jeszcze z tego czegoś może być nieszczęście.