Nie tylko dziećmi człowiek żyje, ale jak nimi nie żyć, skoro są Twoim oczkiem w głowie?

Odkąd urodził się Nikodemek, a to już prawie 39 miesięcy temu, nie miałam czasu dla siebie. Ciągle tylko dzieci, dom, dzieci, dom. Nie narzekałam, bo wkońcu o tym marzyłam całe życie. Cieszyłam się każdym dniem spędzonym z nimi, każdym nowym osiągnięciem. Nie brakowało mi samotnych wyjść, spotkań w restauracji z koleżankami. Żyłam i byłam cała dla dzieci. I pewnie jeszcze długo tak  by się ciągnęło to moje życie, gdyby nie mój kochany mąż, który prawie siłą wypchnął mnie z domu i dał wolny dzień. Zero telefonów, zero zmarwień. Dzień tylko dla mnie.

Przez pół dnia myślałam tylko o tym czy w domu wszystko w porządku. Łapałam się na tym, że wodziłam wzrokiem szukając dzieci. Z czasem zaczęłam się cieszyć każdą wolną chwilą. Wyjazd na zakupy z psiapsiółkami stał się czymś co wprawiło mnie w inny nastrój. Zrozumiałam, że nie jestem tylko matką, ale także kobietą, która musi czasami zająć się czymś innym, a w ten sposób naładować akumlatory. Stwierdziliśmy, że takie wypady zaczniemy robić sobie częściej. I to nie chodzi o bezsensowne wydawanie pieniędzy, ale pobycie w gronie osób, które cię rozumieją, wspierają i wypowieadają się w zdaniach podrzędnie złozonych.

A wróciwszy do domu doznałam szoku. Dom błyszczał, na stole stała przepyszna kolacja, a dzieci umyte smacznie spały.