Pamiętam jeszcze ze szkoły podstawowej przygotowania do dnia Babci i Dziadka. Od miesięcy ćwiczyliśmy piosenki i uczyliśmy się grać nowe kawałki. Gdy nadchodził ten dzień z siostrą robiłyśmy laurki i jeszcze przed szkołą (chodziłyśmy na popołudnie) Mama zawoziła nas do Dziadków. Babcia zawsze miała przyszykowane pierniczki korzenne - do dziś pamiętam ich smak i zapach, my odśpiewałyśmy piosenkę, złożyłyśmy zyczenia i wtedy mogłyśmy jechać do szkoły. Gdyby było inaczej żadna z nas nie przekroczyłaby progu szkoły, bo przecież Babcia i Dziadzia czekają....

Nigdy nie myślałam, ze ten rytuał jest tak dla mnie ważny. Dzisiaj, budząc się rano, przed oczami stanął mi obraz wspomień z dzieciństwa, a to dzięki mojemu Słoneczku

Co prawda moje dzieci są jeszcze za małe i niestety choroba wdarła się do naszego domu, więc wizyta u Dziadków nie była możliwa. Nie wiem czy Nikoś pamiętał obchody tego swięta z zeszłego roku, ale zaraz po wstaniu poprosił mnie bym zadzwoniła do Babci. Stanął na baczność i do słuchawki śpiewał piosenkę:

"Tysiąc pieśni babcia zna i przecudnych bajek sto. Babciu, dziś święto twe, przyjmij od nas kwiatów kosz",

a później swoim zachrypniętym głosikiem życzył Babci - wsystego najlepsego.

Nie muszę chyba pisać co czuła Babcia, gdy Jej najstarszy Wnuczek w ten sposób Ją obudził. Babcia chlipała do słuchawki, a Mamusia razem z nią. Nie sądziłam, ze taką radość moze sprawic wyrecytowany wierszyk  przez istotę, którą kocha się nad życie