Taka spokojna, przyjemna niedziela. Rano Antoś wstał i woła radosnym głosikiem: „ Mamo zrobiłem dzień”. Dobre, ubawiłam się, tym bardziej, że była 8.30. Nigdy jeszcze nie spał tak długo. Ale dobrze, bo zaszczepił mnie dobrym humorem. Dodatkowo słońce świeciło pięknie. Po Kościółku mąż zaproponował, że on zrobi dzisiaj obiad. Kolejny powód do radości. Obiad był pyszny, szczególnie surówka z czerwonej kapusty z winogronami-palce lizać. Kiedy powiedziałam, że może od tej pory on będzie gotował-to stwierdził, że zupełnie się na tym nie zna. Ach ci faceci! Po obiedzie dzieciaki pojechały z tatą na wycieczkę rowerową, a ja mogłam poczytać. Zawsze brakuje mi na to czasu i przede wszystkim ciszy. „ Powroty nad rozlewiskiem”- znacie-super książka. Teraz nadal panuje spokój, bo właśnie odbywa się konstruowanie nowej czaszy do spadochroniku ( ze starej parasolki). A ja myślę sobie, że potrzebny nam jest niekiedy spokój, cisza, by zatrzymać się na chwilę w gonitwie codziennego dnia, by pomyśleć tak głębiej, by docenić, to co mamy i ze zdwojoną energią wrócić do tego, co jest sensem naszego powołania. Jutro znów wyprawianie do szkoły, obiadek, sterta prasowania, spacerek, czytanie, odrabianie lekcji. O zapomniałam!- jeszcze wizyta kontrolna u lekarza. Ale także kolejne promienne uśmiechy mojego synka, kolejne kocham, radosny okrzyk córki od drzwi: „ Mamo wiesz, co...” i może kolejna piątka. Może wkradnie się także jakaś skromna pochwała mojego talentu kulinarnego: Żono było pyszne! i czułe: „Jesteś dla mnie ważna”. Bo moim powołaniem jest rodzina, dla chwil spędzonych z nią warto żyć, warto biegać, śpieszyć się, warto padać wieczorem ze zmęczenia. Naprawdę warto...