Dzisiaj pierwszy dzień w pracy po długiej przerwie. Wczoraj byłam zdenerwowana, wszystko i wszyscy mi przeszkadzali. Jednak jak człowiek przestaje pracować to jakby to ująć ”dziczeje”. W nocy nie mogłam spać, ogarniał mnie strach. Tylko przed czym? Przecież pracuję od nastu lat. Dzisiaj okazało się, że szkoła ta sama, tablica ta sama, kreda też ma nadal biały kolor, a najbardziej to dzieciaki takie same, radosne, uśmiechnięte i „głośne”. Wystarczyło tylko usiąść za biurkiem, by lęk minął. Zaczęłam czytać tekst, uniosłam oczy i spojrzałam na klasę. Dwadzieścia pięć par oczu wpatrzonych we mnie i tyleż samo uszu słuchających uświadomiło mi, że to moje miejsce! Dobrze, że dane mi było tu wrócić, bo to cząstka mojego życia, cząstka mnie samej-moje powołanie i źródło wielu satysfakcji.