Ostatni tydzień wypełniony obowiązkami po brzegi. W pracy przygotowywałam akademię na Święto Niepodległości. Praca, zajęcia indywidualne u ucznia i próby przed występem. Wieczorami próby chóru przed uroczystością i czasu na pisanie ciągle mało. W tygodniu ważne wydarzenie-nasz synek skończył cztery latka. Super z niego chłopak. Świetnie daje sobie radę w przedszkolu, jest grzeczny i mądry. Cieszy mnie to niezmiernie. Torcik urodzinowy przeniesiony na za tydzień, więc relacja nastąpi wkrótce. Gabi zaśpiewała z grupą dzieci na akademii. Zawsze wiedziałam, że ładnie śpiewa, ale nigdy się nie odważyła. Wpływ wychowawczyni poskutkował. Dla mnie zbawienny wpływ. Kolejny mały sukces córki i serce się raduje. Antoś także miał swój występ w przedszkolu. Pierwszy występ, pierwsze obawy i jak się okazało bezpodstawne. Syn poradził sobie super. Wyszedł na scenę i ze stoickim spokojem wyrecytował rolę. Chyba w ogóle nie ma tremy. Śpiewał i tańczył poloneza, ale już najlepiej to maszerował do melodii Kadrówki: „ Raduje się serce, raduje się dusza, gdy mój syn na scenę rusza”- pozwoliłam sobie na maleńką parafrazę. Akademia była wspaniale przygotowana. Podziwiam siostry zakonne i opiekunki za wkład pracy. Jako nauczyciel wiem, ile wysiłku kosztuje przygotowanie starszych dzieci, a co dopiero takich maluchów. Krakowiak w ich wykonaniu swoją drogą –cudowny! Występ dał rodzicom wiele wzruszeń. Na pewno pozostanie w pamięci.

Ps.  Antoś powróciwszy do domu po występie( ok. 17) stwierdził: Ciężki dzień, teraz nareszcie się pobawię!