Zima, zima, zima, pada, pada śnieg. Jadę, jadę w świat sankami, sanki dzwonią dzwoneczkami... Moje dzieciaki uradowały się śniegiem jak żadne z nas. Starsza siedziałaby na polku cały czas. Nos czerwony, policzki też, ale sanki pod pachą (prawie) i frajdy co nie miara. Antoś też wychodzi, ale on nieco ostrożniejszy jest. Kilka razy tatuś zabrał ich nieco dalej od domu, na wielką górkę, by pozjeżdżali na sankach. Antoś wrócił nieco zmarznięty i na drugi dzień nie chciał iść na górkę. Przez najbliższe dni bawił się pod domem. Najlepsze zdarzenie miało miejsce parę dni wstecz. Hasło: na polko i wszyscy zaczynają się ubierać. Mamie trochę schodzi, by ubrać synka porządnie, na cebulkę, by nie zmarzł. Na dworze -1 stopień, więc nie tak zimno. W końcu dzieci z tatą wychodzą. O! mam chwilę dla siebie myślę i robię sobie popołudniową kawę. Zasiadam w fotelu z moją książką( nigdy nie mam czasu, by ją skończyć). Upływa może 10 minut, kiedy drzwi się otwierają i wbiega Antoś. Tato woła: „Weź go, bo nie chce już być na polu”. Pytam synka : -Dlaczego już wróciłeś, nie chcesz bawić się na polku?” -Skostniałem-mówi synek. -Antoś! ale na polu nie jest zimno, na pewno nie zdążyłeś zmarznąć. -Zdążyłem, mam siwe rączki i siwe nogi. Po czym wbiega do łazienki, ściąga z siebie ubranie i co ważne rajstopy. Ja patrzę, co on będzie robił, a on nalewa wody do miseczki i wkłada do niej nogi. Pytam z uśmiechem: Co ty synku robisz?- będę moczył nogi, bo zamarzłem. Ubawiłam się pięknie. Ubierając go pomyślałam: Moja krew, nie lubi zimna, woli siedzieć w domku. Nawet rozumiem, ale 10 minut spacerku to nawet w podręcznikowej wskazówce za mało!

 Ps. Zdjęcie z moczenia nóg w pamiętniku. Zapraszam