Od czterech dni jestem sama z Antosiem. Mąż zabrał Gabrysię na wakacje do Bielska –Białej. Mieszka tam jego siostra. Ma domek oddalony od centrum miasta, usytuowany w pięknym miejscu, z widokiem góry z okna kuchni. Plan wakacji sprzed roku, pokrzyżowany moją chorobą, został w końcu zrealizowany. Tylko pogoda nie dopisuje, a dni uciekają. U nas leje i tam także. Mam nadzieję, że pogoda poprawi się i Gabi zobaczy szkołę szybowcową Żar, którą na razie zna z opowiadań taty. My z różnych przyczyn zostaliśmy z synkiem w domku. Staramy się dobrze bawić mimo deszczu. Dzisiaj zdążyliśmy pójść na zakupy i wstąpić na lody, posiedzieć trochę w ogrodzie i pojeździć rowerem. Później znajomy od kilku dni deszczyk przepędził nas z podwórka. Lotem błyskawicy pozbieraliśmy pranie i z wielkimi kroplami deszczu na koszulkach popędziliśmy do domu. Malowanie plakatówkami szybko się znudziło. Antoś wyciągnął filiżanki, talerzyki i udawał, iż przygotowuje przyjęcie. Ja natomiast musiałam jeść i pić wszystko, co przygotował. Trochę smutno bez reszty rodziny i wkrada się w nasze serca tęsknota. Antoś pyta i to nie tyle o tatę, co o siostrę. A ja myślenie mam podwójne! Lubię jak pełny skład jest wokół mnie i wtedy mogę spać spokojnie. Z drugiej strony moja córeczka ma prawo do wspaniałych wakacji, a mąż do odpoczynku od pracy i ode mnie pewnie też:)