Szpitalne wspomnienia i strach o Marcelka...

Leżeliśmy razem włóżku, nie mogłam się na niego napatrzeć był taki słodziutki i malutki wtulony we mnie spał sobie słodko. Zauważyłam że dość dziwnie oddycha i jak tylko przyszła pielęgniarka to od razu jej powiedziałam co i jak, na co ona powiedziała: "to sapka, normalna u noworodków trzeba tylko sól zapuśczać 5-6 razy dziennie" tak więc napisałam do A żeby ją przywiózł jak będzie do nas jechać. Oczywiście dostosowałam się do zaleceń jednakona nic nie pomagała... Po raz kolejny zgłosiłam to na co dostałam w odpoeidzi: "od razu nie przejdzie trzeba czasu". Do wieczora było bez zmian a nawet tak jakby pogorszyło się co podczas wieczornego obchodu zostało potwierdzone. Postanowiły że zabierają go na pinn, a mi od razu łzy stanęły w oczach, a w głowie tylko jedna myśl: "co mu jest? czemu on? dlaczego jak mówiłam tej... to nic nie zrobiła? nie przebadała go?". Po badaniach poinformowano mnie że ma infekcję płuc i za dużo oddechów na minutę. Pamiętam jak chodziłam do niego, leżał w inkubatorze podłączony pod kroplówkę, dostawał tlen, antybiotyki, był po podłączany pod różne urządzenia, miał po kute nóżki i rączki, taki mały i bezbronny.... To był najgorszy widok. Nawet teraz jak sobie przypominam to łzy stają mi w oczach... Dopiero po sześciu dniach wypuścili nas do domu. Byłam taka szczęśliwa że w końcu mam go przy sobie, że jesteśmy razem. Diś ma już 5 tygodni a ja dalej pamiętam ten strach...