Do poruszenia tego tematu skłoniła mnie wczorajsza wizyta mojego kuzyna. Przyszedł ze swoim 3,5 letnim synem. Dzieciaki się bawiły, my przy kawie wymienialiśmy się najnowszymi rodzinnymi plotkami. W pewnym momencie do pokoju weszła moja córeczka z farbami w ręku i powiedziała, że chce malować. W oczach kuzyna zobaczyłam strach. I zaczęła się cała lista argumentów przeciw: narobią bałaganu (no, ale przecież to mój bałagan, więc czemu on się odzywa), ubrudzą się (mam wodę i mydło).... Tyrada trwała, dzieci płakały, a ja przy argumencie tatusia, że synio ubranko zabrudzi nie wytrzymałam. Przynosłam wszystko co potrzebne do malowania, posadziłam dzieciaki przy stoliku, a kuzynowi wprost wywaliłam, że dziecko jest ubrane w sprane, dresowe spodnie i sweterek 2 rozmiary za mały, więc chyba go mamusia ubrała podwórkowo, a nie odświętnie i nic się nie stanie jeśli nawet trochę się zabrudzi.

Okazało się, że dzieciaczek pierwszy raz malował farbami. Mają nowe, piękne mieszkanie, więc mógłby nabrudzić. Ręce mi opadły i powstrzymałam się od komentarza, ale nagle zaczęło mnie cieszyć, że mam w domu bałagan.