Moja pierwsza wielka ciąża.

Dzień mija za dniem - w pełnej optymizmu i pogody ducha atmosferze. Prawdopodobnie w moim brzuszku ( który nie jest już tak mały, jakby się można było tego spodziewać ) pływa sobie mała dziewczynka. Oczywiście według mojego lekarza prowadzącego, informacja ta nie jest jeszcze sprawą pewną, co mnie bardzo dziwi, biorąc pod uwagę wiek ciąży. Z tego to właśnie powodu, aby zaspokoić ludzką ciekawość moją i męża, a także najbliższych z rodziny i znajomych, zdecydowaliśmy się na USG 3D/4D. Koszty tego badania są, jakie są. Jednak w ostateczności zapis ruchów dziecka, jego twarzyczki, nóżek i rączek - jest bezcenny! No i jest większa szansa na to, aby dokładniej dostrzec jakiej płci jest nasza Istotka. Jestem pełna nadziei i wiary w powodzenie...

Minął już 16 tydzień ciąży. Z niecierpliwością wsłuchuję się w pierwsze ruchy dziecka, ale ze względu na brak doświadczeń, nawet jeśli czasami mi się wydaje, że coś poczułam i jestem tego prawie pewna, to nie jest pewność 100%, którą chciałabym już mieć. Od ostatniej wizyty u lekarza minął już miesiąc. Poczekam sobie jeszcze dwa tygodnie! Za długo! O wiele za długo! Ten czas od wizyty do wizyty, jest czasem zamartwiania się czy wszystko jest okej z dzidziusiem. Nie chcę się martwić, ale i nie potrafię być spokojną, kiedy w brzuszku cisza, a i centymetry tak jakoś ospale przybywają. Nie mogę doczekać się tych pierwszych kopniaczków, choć z ich winy pewnie nie jedna noc będzie nieprzespana. :)

Nie musiałam długo namawiać męża na to, aby pojechał ze mną na pierwszą wizytę u ginekologa. Myślę, że jest mi teraz wdzięczny za to, że dałam mu możliwość zobaczenia swojego nienarodzonego jeszcze dziecka, którego wymiar jak na razie można porównać mniej więcej do rozmiaru ziarna fasoli, ale jest to fasolka z bijącym serduszkiem. Na dodatek na tym etapie już mogliśmy obserwować subtelne ruchy naszej Istotki. Wieczorem, tego samego dnia, co było robione UZG, będąc już w łóżku, przyglądałam się przez moment wielkiemu rogalu na twarzy przyszłego tatusia - wiem, że myślał i przywoływał w pamięci krótką, ale jakże istotną scenę, w której, w roli głównej występował nie kto inny jak - Nasza Istotka. Również ja zasnęłam z równie serdecznym uśmiechem i rozpromienionym serduszkiem. Do tej pory na widok zdjęcia i na samą myśl o dziecku, automatycznie poprawia mi się humor. Dziękuję za ten dar każdego dnia!