Nie musiałam długo namawiać męża na to, aby pojechał ze mną na pierwszą wizytę u ginekologa. Myślę, że jest mi teraz wdzięczny za to, że dałam mu możliwość zobaczenia swojego nienarodzonego jeszcze dziecka, którego wymiar jak na razie można porównać mniej więcej do rozmiaru ziarna fasoli, ale jest to fasolka z bijącym serduszkiem. Na dodatek na tym etapie już mogliśmy obserwować subtelne ruchy naszej Istotki. Wieczorem, tego samego dnia, co było robione UZG, będąc już w łóżku, przyglądałam się przez moment wielkiemu rogalu na twarzy przyszłego tatusia - wiem, że myślał i przywoływał w pamięci krótką, ale jakże istotną scenę, w której, w roli głównej występował nie kto inny jak - Nasza Istotka. Również ja zasnęłam z równie serdecznym uśmiechem i rozpromienionym serduszkiem. Do tej pory na widok zdjęcia i na samą myśl o dziecku, automatycznie poprawia mi się humor. Dziękuję za ten dar każdego dnia!