Niestety, powrót do pracy wiąże się m.in. z tym, że nie mam czasu na zakupy. Nie mam tu na myśli zakupów „spożywki” a raczej tych rzadszych, ubrań, butów itp. Wczoraj byliśmy na zakupach razem, trochę mleka, trochę wędliny itp. potem biegiem do domu bo Wiktorię trzeba nakarmić i położyć na drzemkę. Postanowiliśmy, że dziś sama pojadę na tzw. targ by kupić jakieś buty na zimę. Wiktoria została z tatą. Na początku oglądali wyścigi F1, razem kibicowali Kubicy a ona piszczała jakby co najmniej rozumiała o co chodzi ;) W tych dobrych nastrojach zostawiłam moje Szczęścia. Na szczęście udało mi się kupić buty bez żadnych problemów. Pierwszy raz w życiu. Mierzę, dobre, cena ok., kupuję. Szok! Przyjeżdżam, dziecko nakarmione, wyspane i ubierane na spacer. Maleństwo całe w skowronkach. Tatuś opowiada co ubiera, czemu czapka, po co buty itd. Jedyna wpadka to sukienka tył na przód ;) To na szczęście można poprawić ;) Okazało się, że pooglądali wyścig, wybiegali po domu, Wiktoria poskakała po tatusiowym brzuchu, potem oboje wypili coś ciepłego, tatuś herbatkę, Wiktoria kaszkę i żeby było sprawiedliwie oboje padli i zasnęli. Widać poranek z tatą też może być ciekawy i pełen wrażeń. Takich by bez problemu przytulić się do poduszki i zasnąć na południową drzemkę. Dumna z nich jestem, tak dobrze sobie radzą razem. Chyba powoli zacznę korzystać z tego, że tatuś wreszcie złapał kontakt a Wiktoria zaczyna czerpać radość z przebywania z tatą. W końcu tata pozwala na więcej niż mama. Ciekawe, prawda?