Od tygodnia chodzę jak struta. Staram się o tym nie myśleć i cieszyć się każdą chwilą spędzoną z Wiktorią, ale niestety czarne myśli mnie dopadają wszędzie, najczęściej we snach. Gdy Wiktoria śpi błąkam się po mieszkaniu i szukam sobie miejsca. Najchętniej siedziałabym przy jej łóżeczku i głaskała lub tuliła. Zdrowy rozsądek podpowiada, że muszę się opanować i przede wszystkim zadbać o dobry klimat i nastrój bo dziecko wyczuwa wszystko. Jednak cóż mam poradzić i jak przetrawić temat powrotu do pracy i pozostawiania mojego dziecka na ponad 8 godzin? Serce mi krwawi na samą myśl o tym. Pojęcia nie mam jak będzie wyglądał jutro mój dzień w pracy. Nie wiem czy nie oszaleję wciąż myśląc co u Wiktorii i męża. Nawet teraz mam świeczki w oczach i broda mi się trzęsie. Dlaczego to takie trudne? Dlaczego musimy dokonywać tak trudnych wyborów? Jeszcze pół roku temu nie wyobrażałam sobie życia bez pracy. Dziś chętnie pracowałabym w domu lub wcale. Niestety życie nie jest tak piękne. Jutro poza tym, że będę musiała sobie poradzić ze sobą to jeszcze będę musiała hamować się z telefonami do domu. W końcu Małż musi czuć, że mu ufam, choć nie ukrywam, że mam pewne obawy. Na szczęście w okolicy mieszka moja mama, która nie da zrobić krzywdy swojej wnusi ;) Całe szczęście, że mogę na Nią liczyć. Dziękuję Ci Mamo.

Kochanie jutro czeka Cię dzień z tatusiem. Wierzę, że będzie wam ze sobą dobrze. Czasami tata tez potrafi wymyślić zabawę, która wywołuje uśmiech na twej twarzy. Poza tym tata juest duży i silny i zawsze chętnie schowa cię w ramionach. W razie czego pójdziecie gdzie was nogi poniosą. I te duże i te maleńkie ;)

Na chwilkę przerwałam pisanie i zajrzałam do pokoiku obok. Moje dziecko śpi spokojnym snem, otulone lekkim kocykiem i delikatnie uśmiecha się przez sen. Może śni się jej jutrzejszy dzień z tatą? A może śni się jej nasze jutrzejsze powitanie? Tylko moja Kruszynko, nim się powitamy będziemy musiały się pożeganć. Ale teraz śpij kochanie. Dobrej nocy.