Od poniedziałku pracuję. Ponieważ nikt nie chciał mi oddać kuponu totka z wygraną a sama szczęście do takich gier nie mam to musiałam wrócić do pracy. W pracy jest tak jakbym nigdy na żadnym wolnym nie była. W rzeczywistości nie było mnie pełne 7 miesięcy i wiele się zmieniło, np. miejsce wykonywania pracy, teraz dojeżdżam. , a mam wrażenie, że byłam tak i tydzień i miesiąc temu. Sama praca mi się podoba, zawsze ją lubiłam. Jedyne czego żałuję to to, że muszę zostawić swoją córeczkę albo z jej tatusiem albo z jej dziadkiem i babcią. Tęsknię za nią bardzo. Przypuszczałam, że będzie ciężko i przygotowałam się psychicznie bardzo ale to bardzo a i tak boli. Gdy wracam do domu to staram się nadrobić stracony czas, przytulam się wtedy do Wiktorii i mam wrażenie, że to ja bardziej tego potrzebuję. Przez pierwsze dwa dni Mała tęskniła tak bardzo, że od nikogo innego nie chciała jeść, mimo że wcześniej nie było z tym problemu. Dziś już było ok., zjadła ładnie wszystko co dostała. To zadziwiające jak dzieci potrafią wyłapywać takie zmiany i tak intensywnie przeżywać. Wczoraj nie pozwoliła mi się oddalić choć na krok. Musiała mnie widzieć. Gdy tylko znikałam z pola widzenia, np. w wc, to był płacz i łzy jak grochy. Dziś pogoda pozwoliła nam pójść na spacer, plac zabaw i spędzić sporo czasu ze sobą. Później kąpiel, karmienie, czytanie bajeczki, tulenie, całuski i do snu. Prawie godzinę nie mogła zasnąć. Łapię się na tym, że najchętniej wzięłabym ją do swojego łóżka i spała razem z nią. Jedyne co mnie powstrzymuje to fakt, że Wiktoria od zawsze śpi w swoim łóżeczku, nie ma z tym problemów i szkoda uczyć ją złych nawyków. Z niecierpliwością czekam na weekend. Całe dwa dni będziemy ze sobą. Dziś środa, jak mówi moja koleżanka to już koniec tygodnia ;)