Wczoraj oprócz wcześniej wspomnianej wycieczki autobusem kąpałam się pierwszy raz w „dorosłej” wannie a nie w mojej wanience. Ze względu na te pyszności, które mama mi podaje i szybką przemianę materii musiałyśmy się wykąpać u mojej babci. Babcia mieszka z dziadkiem i ciocią i oni wszyscy są już duzi i potrzebują „dorosłą” wannę. Jak się okazało, że pilnie potrzebna kąpiel to nie zastanawiali się zbyt długo tylko nalali wody do tej dużej wanny, położyli dużo ręczniczków (ach, jak mięciutko było) i położyli mnie wygodnie jak księżniczkę. Babcia ma taką śliczną łazienkę, jest tam dużo światełek i flakoników, które się błyszczą. Byłam zachwycona tą przestrzenią, tymi światełkami. Uśmiechałam się tak bardzo, że mama pozwoliła mi się nacieszyć tym widokiem. Niestety wszystko co dobre szybko się kończy i niestety wyjęli mnie z tej „dorosłej” wanny i nagle znikły światełka a flakoniki przestały błyszczeć. Mama obiecywała, że już niedługo też będziemy mieli takie światełka i będzie tak jasno i fajnie. Taka „dorosła” wanna ma tylko jeden feler. Nie można się chwycić brzegu i niestety nie da się w niej usiąść L Ja niestety jeszcze muszę się trzymać, gdy chcę popatrzeć na świat z innej perspektywy. O właśnie! Udało mi się w końcu „powiedzieć” tatusiowi, że ja chcę zobaczyć z bliska to co wisi nad ich łóżkiem. Zawsze gdy mnie biorą do siebie patrzę na to cudo na ścianie i zastanawiam się co to jest. Dziś tata zapytał „chcesz kapelusz?” I ściągnął go ze ściany. Nie wiem czemu to służy. Gdy tatuś założył mi to na głowę to świat nagle zniknął. Na szczęście obok była mama i poprawiła ten kapelusz i znów byliśmy razem w ich pokoju i znów było jasno. A tata jak zwykle pobiegł po aparat. Myślę, że mi do twarzy w tym kapeluszu. Choć tata wygląda lepiej, tak jak kowboj ;), tak mówiła mama.