Długo mnie tu nie było. Odkąd wróciłam do pracy, a minęło prawie pół roku, czas płynie tak szybko i żadne prośby, groźby nie pomagają. Staram się być na bieżąco z tym co słychać u bobasowych e-ciotek, ale czasami czasu i sił starcza tylko na czytanie. U nas duże zmiany. Szczególnie u Wiktorii. Biega już po domu i „mami, mami”, „mama, mama”, miód na moje uszy i serce. Nie uznaje wolnych przebiegów i koniecznie musi zawsze coś przytargać ze sobą. Oczywiście rzuca wszystko gdzie popadnie a te wszystkie klamoty są na tyle złośliwe, że nie schodzą z drogi, gdy Wiki gna przed siebie. Aż cud, ze jeszcze nie jest poobijana i nie ma guzów na głowie.

Przed nami święta, czas wspólnego przebywania, radowania i jakiś ciepły okres mimo aury za oknem. Dla mnie to szczególny czas. To niby nasze drugie wspólne święta, ale z tamtych niewiele pamiętam. Chyba jeszcze działała adrenalina ;) O tej porze, rok temu, nasłuchiwałam swojego dzieciaczka. Wtedy już wiedziałam, że to będzie dziewczynka (długo nam się chowała). Pakowałam w siebie malagi, kasztanki i inne mniej okazałe słodycze. Włącznie z odpustowymi karmelkami, które czasy świetności i świeżości miały już za sobą. Dzięki tym łakociom moja Kruszynka brykała w brzuszku i mama zasypiała spokojnie. Zbliżał się termin a Maleństwo coraz ciaśniej miało to i jak tu szaleć? Oczywiście różne głupie myśli człowiekowi po głowie chodziły, a strach przeplatał się z radością. Łzy ze śmiechem i tylko czas wtedy tak się wlókł. Dlaczego dziś pędzi? Dlaczego dziś nie tyka w tempie na dwa? Tylko jak ta lokomotywa Tuwima co dyszy i sapie i gna coraz prędzej „tak to to, tak to to, tak to to, tak to toto”

Kiedyś na drzwiach szkolnej toalety przeczytałam coś co wtedy mnie tylko rozśmieszyło.

Dziś chyba zrozumiałam głębszy tego sens. Cytuję: „Jak długo trwa minuta? Zależy po której stronie drzwi stoisz”