Nogi mi puchną i wychodzi na to, że muszę więcej leżeć, więc w sobotę postanowiłam powypoczywać. Małżonek wziął się za porządki w domku, a ja obracając się z boku na bok, śpiąc i leżąc - czekałam, aż zawoła mnie, żebym zabrała z kuchni i przedpokoju swoje szpargały. Doczekałam się. ;) Wszedł i powiedział: - Edyta. Pozabieraj swoje rzeczy z kuchni. Zwlekłam się z łóżka ze słowami "au, au". Coraz trudniej się rozprostować i boli prawie wszystko. ;) Wchodzę do kuchni, a tam na krześle przy stole siedzi moja najukochańsza na świecie siostrzyczka i jej najmłodsza córcia Weronisia. :)) Nie mogłam uwierzyć. Okazało się, że szwagier (kierowca holownika) holował auto 60 km od nas - i zrobili mi taką cudowną niespodziankę. A tak w ogóle to mieszkamy 500 km od siebie, więc w życiu bym się nie spodziewała, że ich ujrzę jeszcze przed porodem. 7 wspólnie spędzonych godzin prysnęło jak z bicza strzelił. Oczywiście podczas ich pobytu zapomniałam o bólu, o leżeniu w łóżku (nadrobię to) i było świetnie. Dziękuję! To najcudowniejszy prezent jaki mogłam dostać. No i oczywiście siostra przywiozła mi: - ubranko (misiową kurteczkę i spodenki, które wcześniej widziałam tylko na fotce) -cudowne, miękkie i przyjemne w dotyku, - fotelik do samochodu dla dzieciątka, - uszytą przez siebie kołderkę i poduszkę, zarówno do łóżeczka, jak i do wózka. Tylko poszewek jeszcze nie mam, bo Asi maszyna odmówiła posłuszeństwa i brakuje rzepa do zapinania pościeli, a ja sama ich nie wszyję, ale na zdjęciach już je widziałam. Zdjęcie pościeli naszego maleństwa załączam poniżej i czekam, aż siostrzyczka upora się z maszyną i wyśle mi je gotowe. Siostro! Baaaardzo dziękuję Ci za te wszystkie rzeczy. Są cudowne i będą mi na pewno dobrze służyły. A na dziś dzień i tak najcudowniejsze było to, że spędziliśmy ze sobą ten czas. Szwagier! Dziękuję za przywiezienie dziewczyn. :*