Życie trzylatki jest doprawdy trudne. Na przykład dziś robiłam z mamą i bratem sałatkę owocową. Moje zadanie polegało na obraniu i pokrojeniu bananów, łatwizna. Jednak w pewnym momencie mama zwróciła mi uwagę, mówiąc: " kochanie za duże te kawałki, możesz kroić mniejsze?" Na co ja odpowiedziałam: "Mamo wyluzuj, ja wiem co robię!".

Znamy się z Igusią ponad pół roku i bardzo się lubimy. To była przyjaźń od pierwszego wejrzenia, poznałyśmy się na przedszkolnym święcie rodziny mojego brata i od razu złapałyśmy się za rączki i wszędzie chodziłyśmy razem. A dziś Iga miała urodziny w sali zabaw. Było mnóstwo dzieci, i mimo, że znałam niektóre z nich i znałam miejsce, w którym się bawiliśmy, nie byłam zadowolona. Iga była w centrum uwagi, bawiła się ze wszystkimi, a ja bym wolała, żeby bawiła się tylko ze mną.

Jak co wieczór po kąpieli i kolacji, oraz po ubraniu się w piżamki (umiem już się sama ubrać!) i po umyciu zębów (również samodzielnym) mama mnie usypiała. Zawsze czyta mi i braciszkowi bajeczkę, jedną długą lub kilka krótkich, a później przytulamy się, dajemy sobie buziaki, gasimy światło i mama mówi dobranoc. Mój starszy braciszek wtedy zawsze odpowiada: "Słodkich snów". Tym razem to ja chciałam zabłysnąć i wyprzedzić braciszka, jednak coś mi się pomyliło i powiedziałam: "Słodkich nóg!" :D

Wreszcie spadło na tyle dużo śniegu, że można bylo odpalić mój ulubiony pojazd - sanki :) Mama pomogła mi ubrać rajstopki i kombinezon, resztę założyłam sama i już o 8.00 byłyśmy na dworze. Strasznie wiało a śnieg już topniał, stąd ten pośpiech. Wzięłyśmy sanki, na którym z radością się ulokowałam i najpierw pojeździliśmy troszkę w kółko po podwórku, a później wybrałyśmy się do lasu. Tam bylo zdecydowanie cieplej. Strasznie się cieszyłam tą jazdą i chciałam jechać szybciej ale mama ma w brzuszku dzidziusia i nie dała rady biec tak szybko jak tatuś. Zatrzymałyśmy się na polance, ulepiłam malutkiego bałwanka a mama odpoczęła i wróciłyśmy do domku, bo rączki już miałam całkiem zmarznięte. Było super!

Mimo, iż mam już trzy latka, to jeszcze nie chodzę do przedszkola. Ale to w ogóle nie szkodzi, bo z mamą w domu robię to, co inne dzieci robią w przedszkolu. Na przykład mama uczy mnie różnych piosenek i kołysanek. Dziś prawie bezbłędnie zaśpiewałam kołysankę pt: "Na Wojtusia z popielnika". Prawie, to znaczy że na samym końcu moje słowa brzmiały: " ... a w tej chatce same dziwy, cyt cukierka zgasła" Mama się śmiała, że głodnemu chleb na myśli, ale ja wcale nie chciałam wtedy chlebka.

Śmiechu było co nie miara, gdy próbowałam wypowiedzieć to skomplikowane słowo. A wypowiedzieć musiałam, bo chciałam, aby mama podała mi wykałaczkę i plastelinę, żebym mogła zrobić ludzika. W końcu ostateczna wersja tego słowa brzmi: kawyłyczka.