O małym mieszkańcu w moim brzuszku dowiedziałam się na wizycie u lakarza. 6 tydzień. Popłakałam się ze wzruszenia. Długo czekałam na taką wiadomość. Natychmiast  zadzwoniłam do M., kazałam mu jak najszybciej wrócić do domu. Po obiedzie wyciąłgnęlam go na spaer z psem i powiedziałam. Łzy mu też popłynęły ze wzruszenia i szczęścia.

 Za każdym razem, gdy spóżniała mi się miesiączka myślałam, że to już. I za każdym razem rozczrowywałam się po kilku dniach, tygodniach. 

 Tym razem czułam, że to może być to! Któregoś dnia miałam taką ochotę na bigos, że myślałam, że wszystkich rozszarpię w pracy! Jak to możliwe, żeby w restauracji zabrakło bigosu!!! 

 Wydruk z USG z 22/02 pokazuje, że Maleństwo ma wymiary 1,79 cm x 0,36 cm. Minął tydzień. Ciekawe jak się rozwinął przez ten czas. 

 Teraz ciągle bym jadła i jadła. Zapachy mnie denerwują, a miesznka powoduje odruch wymiotny taki z przepony. Okropne uczucie. I problemy ze spaniem. Rano się budzę przed budzikiem i już nie zasnę, a w dzień siadam i od razu śpię.