Jestem dumna z mojego synka. To wspaniały dzieciak. Obserwując matki, których pociechy co rano płaczą, Bogu dziękuję, że mój Antoś chętnie idzie do przedszkola. Drogę pokonuje pieszo i nie grymasi. W szatni potrafi sam się rozebrać i założyć pantofle( zazwyczaj odwrotnie) po czym szybko pędzi do sali. Umie pięknie się przywitać i pożegnać. A pani wita go hasłem: Chodź przystojniaku! Po południu zastaję go w czasie zabawy w sali lub na placu zabaw, uśmiechniętego, z błyskiem w oku. Widzę, że jest szczęśliwy. Bardzo ładnie i samodzielnie zjada posiłki. Kiedyś woła: - Mamo w przedszkolu były malinki( Antek kocha maliny). Domyślam się, że był ryż z truskawkami. Truskawka, malina- wszystko jedno, grunt, że czerwone i pyszne:) I w sumie nie muszę sprawdzać jadłospisu, truskawko-malinki widać na koszulce! Wracamy do domu ok. godziny. Każde przejeżdżające auto jest nazwane i obdarzone długim spojrzeniem. Już na pierwszym zakręcie synowi bardzo chce się pić. Kupuję soczek w kartoniku i podaję Antkowi. Syn wbiega na schodki( akurat przed apteką) usadawia się na betonowym stopniu, wzdychając: Tutaj odpocznę! i zaczyna pić sok. Mówię: Antoś tu nie siadamy i nie pijemy. A Antek na to: Dlaczego nie tutaj, jak mnie takie zmęczenie ogarnęło. Daje sobie wytłumaczyć i rusza dalej. Robi jednak kilkanaście kroków i zobaczywszy budkę z lodami woła: Teraz kup mi loda, muszę się ochłodzić! Kupuję, a Antek zasiada pod kapeluszem i znów odpoczywa. Mijamy szkołę i nadarza się okazja, by skorzystać z ubikacji. Wstępujemy. Kiedy wychodzimy, spojrzenie syna kieruje się ku placykowi zabaw i już chce coś powiedzieć... Na szczęście mu nie pozwalam, bo nasz powrót do domu trwałby w nieskończoność. Z drugiej strony lubię tak z nim wracać. O ilu wspaniałych sprawach można się dowiedzieć, ile trafnych wniosków wyłapać, ile ciepłych słów usłyszeć. A że obiad trochę później, nie ważne. Najważniejsze, że moje słońce obok mnie, bo przecież niczego, tak jak słońca, do życia mi nie trzeba.