Dzisiaj odbyło się zebranie rodziców oddających dzieciaczki do przedszkola. Patrzyłam na znajomy budynek, sale i twarze opiekunek. Wydaje mi się jakby wczoraj moja Gabi tutaj chodziła. A minęło już sporo czasu. Uświadomiłam sobie, że należy odświeżyć sobie pamięć:) Tylko jednocześnie ogarnął mnie strach. Mój synek będzie musiał rozstać się i to nie tylko z nami rodzicami, ale także z domem. Jest do tego przygotowany, wszystko wytłumaczone, zapewnienia o miłości były, o tym, że na pewno po niego przyjdziemy także. Najpiękniejsze plusy przedszkola ukazane, moc przyjaciół, wspaniały plac zabaw, pyszne jedzenie:) Antoś wydaje się to rozumieć i z radością oznajmia, że pójdzie, ale czy tak będzie...? to już mama zadaje sobie pytanie. I mama trochę się obawia, czy nie będzie płakać, czy ten niby duży, dzielny facet, który wszędzie wlezie, wszystko wypatrzy, sto pytań na minutę zada, pierwszy jest na każdej huśtawce i argumentami przemawiającymi „za” zwala z nóg- nie rozklei się, kiedy nas nie będzie w pobliżu?