Byłam w kościele.Byli rodzice i jeszcze jacyś ludzie.Nie wiem kto to,ale chyba jacyś znajomi.Siedzieliśmy w jednej ławce,na przeciwko okna (nie wiem,dlaczego nie naprzeciw ołtarza,tylko naprzeciw okien).Kościół był duży.W pewnym momencie moja mama zaczęła coś mówić.Kątem ucha usłyszałam słowa : "bo będę musiała wystąpić o odebranie jej praw rodzicielskich"...

    Zatkało mnie.Wiedziałam ,żechodzi o mnie.Pojawiły mi się łzy w oczach.Przecież nie jestem złą matką.Dbam o dzieci,kupuję im jedzenie,przyjemności jako takie też mają.Ubrane są,nie leję ich pogrzebaczem,siniaków od tego nie mają...Dlaczego więc moja matka chce mi odebrać moje dzieci????

Zadałam sobie to pytanie.Wstałam i podeszłąm do okna.Za mną podeszła mama.A ja do niej: JESTEM ZŁA. Zła na mamę...

Mama  zapytała -dlaczego?

-No jak,to mama nie wie? Chce mama mi odebrać dzieci...

- To dla twojego dobra, muszę...

-Nic mama nie musi.

Łzy w oczach.Płacz.Niedowierzanie.To chce zrobić moja własna matka.Ta sama,która tyle razy mi pomogła,która tyle razy mówiła ,że bardzo się poświęcam wszystkim.Że tyle serca wkładam w swoją rodzinę.Ta sama,która niejednokrotnie widziała,ze wystarczył jeden telefo ,a ja-ta zła matka-biegła do sklepu,by kupić co potrzeba do szkoły,bo dzieciom zachciało się serka belriso,bo dzieciom zachciało się czegoś tam.Często widziała,jak z wywieszonym językiem biegłam,by zdążyć na autobus,do dzieci...

    I ona chce mi zabrać dzieci..

Obudziłam się.Oczy mokre.TO był tylko sen. Gorszy jak horror.

I perwsza myśl-czy moja mama byłaby faktycznie zdolna do czegoś takiego?

Nie, stanowczo nie.

Ale sen mnie przeraził.I to chyba naprawdę,skoro płakałam na jawie.

brrr.

Moje dzieci są dla mnie wszystkim.