Na moim blogu nie piszę raczej recenzji filmowych, ale o tym filmie wspomnieć po prostu muszę, zwłaszcza dziś, w Dzień Dziecka, w święto naszych mniejszych i większych bobasów. Mowa oczywiście o filmie, który właśnie wszedł na ekrany. "Bobasy" mają znakomite recenzje - za świetne zdjęcia, ciekawe obserwacje, temat wdzięczny i wbrew pozorom nieoklepany. Za pracę, którą włożyła ekipa filmowa w podglądanie głównych bohaterów, którzy na oczach widzów rosną - jak to bobasy. Krótki zwiastun filmu pozwala sądzić, że zachwyty nie są przesadzone.

Ciekawe są jednak przede wszystkim wnioski, tak oczywiste, że gdzieś umykające: dzieci na całym świecie, wychowywane w diametralnie różnych warunkach, do szczęścia potrzebują tego samego. Bawią się najlepiej najprostszymi zabawkami. Tak samo się rozwijają, tak samo się śmieją i tak samo płaczą - najczęściej z tych samych powodów. Powiedzenie, że "wszystkie dzieci nasze są" ma w sobie coś bardzo prawdziwego. Tylko co my z tą prawdą robimy?