Jestem mamą odkąd dowiedziałam się, że noszę w sobie nowe życie. Być mamą oznaczało poczuć pierwsze delikatne ruchy, popatrzeć w oczy dziecka, pokochać je bezgranicznie, cieszyć się z pierwszego uśmiechu, wyciągniętej rączki. Przytulać, całować i karmić piersią. Być dumną z pierwszego kroku, z pierwszego, wypowiedzianego: „Mamo”. Oznaczało również nieprzespane noce, zmagania z chorobą córeczki, niekiedy strach i łzy. Mamą być to mieć siłę, która pozwala wszystko znieść, wszystko przetrzymać i dziś móc powiedzieć, że wygrała walkę o szczęście, któremu na imię Gabriela. Mamą być to mieć pragnienie, by posiadać kolejne dziecko. A kiedy pragnienia i oczekiwania stały się rzeczywistością, być najdumniejszą  z kobiet. Szaleć z radości, dowiedziawszy się, że to będzie synek i powitać na świecie zabójczo błękitne oczy, którym na imię Antoś. I znów stanąć twarzą w twarz z kłopotami. Zapinać aparaty, ćwiczyć nóżki, masować. Przy tym ufać, że będzie poprawa, że operacja nie będzie potrzebna. To wytrwać i ujrzeć pierwszy zrobiony samodzielnie krok. To widzieć rozbrajający uśmiech, to słyszeć słodkie:„Mamuciu kochana”. Mamą  być oznacza  biec do domu jak na skrzydłach, by otuliły mnie ramiona dzieci. To wysłuchać wrażeń, odpowiedzieć na niezliczoną liczbę pytań, pochwalić dzieła malarskie. Dużo pracować i cieszyć się najmniejszym sukcesem córki, odkrywać, że ma swoje pasje i talenty. To brać na kolana synka i czytać mu bajeczki, nucić piosenki. Podziwiać jego zainteresowania i poczucie humoru. Mamą być to wycierać łzy, podawać syrop, wcierać maść na komary. To jechać do lasu, biegać za piłką, pękać ze śmiechu. Sprzedawać co dzień tysiąc całusów i tysiąc otrzymywać z powrotem. Mamą być to dla mnie kochać, darzyć uczuciem wielkim, niezmiennym, zawsze o tym samym natężeniu. Mieć w sobie taką miłość, która potrafi zdziałać cuda, wszystko zrozumieć i wszystko wybaczyć. I chociaż mamą być to pierwszą wstawać, ostatnią kłaść się spać i czasem padać z nóg, to jednak warto. Mamą być to najpiękniejszy prezent jaki mogłam otrzymać.