Właśnie obejrzałam pierwszą część filmu o Papieżu Janie Pawle II. Byłam na nim w kinie, a dzisiaj przypomniałam go sobie. Wróciły wspomnienia mojego dzieciństwa. Te miłe związane z wyborem Polaka na Stolicę Piotrową i te smutne-zamach na papieża, stan wojenny, śmierć ks. Jerzego Popiełuszki. Doświadczyłam tych smutnych przeżyć, ale jednocześnie mogłam przyglądać się silnej wierze, bezgranicznej miłości do człowieka i niesamowitej odwadze w głoszeniu prawdy Papieża Polaka. Dzisiaj w przeddzień beatyfikacji jestem dumna, że jestem Polką, że urodziłam się w kraju, w którym i On się urodził. Uświadomiliśmy dzisiaj dzieciom rangę jutrzejszego dnia. Córka jest tego świadoma, wiele wie o Ojcu Świętym i z radością przyjmuje fakt, iż Jan Paweł II zostanie Błogosławionym. Antoś jest jeszcze za mały, ale na swój sposób zaangażował się w przygotowania. Razem z tatą wywiesił flagę papieską i narodową na domku. Nawet popłakał się, gdyż Gabi wyszła przed nim, a to on chciał, by tata zawiesił jego flagę jako pierwszą.  Byłam zadowolona, że moje dzieci podchodzą do tego z entuzjazmem. Chciałabym nauczyć ich patriotyzmu i poczucia dumy z narodu, z którego pochodzi tak wielu mądrych i wielkich ludzi. Nie pojechaliśmy do Rzymu, ale jutro obejrzymy Mszę Św. w telewizji i będziemy się modlić. A mały gest wywieszenia flagi niech będzie świadectwem naszej wiary, miłości do Jana Pawła II i nadziei, że ludzie zawsze będą żyć Jego słowami.