Wczoraj cały dzień spędziłam na badaniach. Tłukłam się tymi autobusami z przesiadką, a pogoda nie sprzyjała spacerkom z jednego krańca miasta na drugi. Tym bardziej, że ślisko, a ja boję się przewrócić i stąpam jak kot po rozgrzanej blasze. Lekarz stwierdził, że wszystko jest w porządku. Zgrubienie na piersi jeszcze się wygładzi, ale nie do końca zniknie-to tzw. blizna pooperacyjna. Tam też może utrzymywać się pewien dyskomfort. Następne USG w lutym. Jeśli wszystko będzie ok., to kolejna wizyta za pół roku, a jak nie... Właśnie zapytałam co mogłoby zaniepokoić i być nie tak. Lekarz powiedział mi, to czego sama jestem świadoma, niekiedy taka zmiana tu została wycięta, a wraca 5 cm dalej. Przecież to wiem, czytałam o tym, znam takie przypadki. Trochę się tym zmartwiłam, ale staram się myśleć pozytywnie i mam nadzieję, że będzie dobrze. Zmęczona byłam okrutnie, zmarznięta jeszcze bardziej. Kiedy wysiadłam u siebie na dworcu mój były uczeń zapytał czy nie podwieźć do domu. Skorzystałam, przy okazji dowiedziałam się, co u niego słychać. To uświadomiło mi, że nie wszyscy nie pamiętają twojej twarzy, kiedy wychodzą ze szkoły, nie wszyscy udają, że cię nie znają. Są tacy, którzy kulturę i uprzejmość zachowali i cieszy mnie to niezmiernie. Kiedy piłam ciepłą herbatę i opowiadałam wrażenia, Antoś z Gabi chcieli mnie przekrzyczeć, bo przecież oni też mieli mi mnóstwo do opowiedzenia. I zniknij tu na jeden dzień z domu! Zaległości trzeba nadrabiać. Oczy mi się zamykały, ale wszystkiego wysłuchałam, fragment książki przeczytałam, utuliłam i sama też oczy zmrużyłam.

Ps. W przeddzień wyjazdu mieliśmy w domu wizytę ważnego gościa, ale o tym później...