Tyle spraw zgubiłam i o tylu faktach nie napisałam z powodu tej choroby. Dzisiaj postanowiłam, że troszeczkę to nadrobię. W czasie wakacji Gabi była dwukrotnie w skansenie w Kolbuszowej. W lecie odbywają się tam wspaniałe imprezy, grają ludowe zespoły, przyjeżdżają twórcy kultury, rzeźbiarze itp. Można obejrzeć nie tylko stare domy pokryte strzechą, ale wszelkie przedmioty jak np. żarna , maszyny do szycia, stare zabawki z drewna. Zobaczyć kozy, czarne owce i pojeździć na kucyku. W czasie naszego drugiego pobytu przyjechał tam garncarz, który na naszych oczach wyczarowywał garnki i dzbanki z gliny. Cuda, mówię wam. Gabi oczywiście przepchnęła się przez tłumik ludzi i zaczęła zadręczać garncarza pytaniami. A to co, a czy glina jest cenna, a ile lat pan wykonuje ten zawód itp. Mężczyzna zachwycił się gadułą i kazał jej stanąć na przeciwko siebie. Powiedział, że on będzie patrzył w jej oczy, a ona musi cały czas patrzeć na jego ręce. Oj było to trudne, bowiem oczka Gabi chciały biegać wszędzie, a tu taka odpowiedzialność. Wpatrzony w oczy mojej córki mężczyzna wyczarowywał dzbanuszek jak z marzeń. Nie patrząc w ogóle na to co robił. Nawet narzędzia wyciągał bezwiednie. Kiedy cacko powstało-zapytał córkę czy jej się podoba. Kiedy Gabi wyraziła zachwyt-pan zaskoczył nas i powiedział: „ A teraz to piękne dzieło, które stworzyły twoje oczy daruję tobie”. Ja byłam zaskoczona, a córka jeszcze bardziej. Musiałyśmy delikatnie przenieść dzbanek do auta i dziadzio miał nie lada zadanie, by cacko w całości przewieźć do domu. Dzbanuszek wysychał trzy dni. Jeszcze nie mieliśmy czasu go pomalować, ale na pewno to zrobimy.