Co u mnie ostatnio? Jestem zajęta. Jestem zajęta pisaniem mgr. Dobijam do końca. Chciałabym zamknąć temat przed porodem, bo to moja zmora. Może uda się skończyć w przyszłym tygodniu. Ale czy nie urodzę wcześniej:)?  Termin na 23go. Czasem myślę, że jak to możeliwe ,że ona jest już na tyle duża ,żeby pchac się na ten świat, jak to ten czas minął, ze to niemożliwe...że przecież mój brzuszek taki malutki, a w ciąży jestem tak którko (jak cholera przeleciały te miesiące to nie wiem).

Zauważam powoli zmiany w moim organiźmie w tych sprawach najbardziej intymnych. Dodatkowo dziś Malutka tak napierała, że myślałam sobie "o kurde chyba się zacznie". W nocy wstaję codziennie jak z zegarkiem w ręku... najpierw przed spaniem biegam do toalety jak wariatka, a potem wstaję. Zawsze po 1 w nocy, potem po 4 i po 6. Ostatecznie wstaję ok 8... zbieram się jak ślimak do życia, biorę prysznic, robię śniadanie, czytam trochę wiadomosci w necie i siadam do pisania pracy. Tak długo aż  Mężuś wróci. Żałuję, że nie mam tego tematu za sobą, a,e z drugiej strony zastanawiam się, czy gdyby nie Kamilka, to czy w ogóle zdecydoalabym się na tą obronę? Czy nie rzuciałabym tych studiów prawie na mecie? Przecież nienawdzę tej szkoły. Od 1 dnia na uczelni. Eh.... człowiek czasem robi głupoty, ale większą głupotą było to, że nie wycofalam się na początku. A tak... będę kolejnym wyprodukowanym magistrem. Bez pasji. Licencjat zrobiny z pasja a magisterka po bandzie. Szkoda gadać. Może kiedyś jeszcze  zrobię to, na co miałam ochotę. 

Wracając do najwazniejszego tematu w moim życiu- wkrótce będę mamą:) Boję się. Mówiłam już? Mówiłaaaaammm... pewnie ze 100 razy.

M. obstawia wagę 3200g, ja 3100, a mama 2950 :) Ale czy to istotne? Tak, czy tak musze urodzić czy 5 kg, czy 3? Niech tego szczęscia będzie tak dużo jak potrzeba, żeby Mala mogla się dobrze rozwijać.

Czuję, że dłużej niż do 18go października nie dociągnę. 

Teraz czeka nas imprezowy weekend. Jutro 18stka Kuby, w sobotę urodziny Mend. Kolejna 2 dni przelecą jak szalone.

W ciągu ostatnich kilku dni uspokoilam się trochę. Chyba już nie jestem aż tak zmierzła jak bylam. Ale Mąż i tak musi mieć do mnie duzo cierpliwości... pod innym względem. Zepsułam się. Coś tam sie dzieje w mojej podświadomości, co mnie blokuje. Na szczęscie M. jest cierpliwy. Ciekawe jak długo. 

Dobra, kończę bo już jestem jakaś rozkojarzona. Pieedoły piszę.