Co tu będę ukrywać - BOJĘ SIĘ!

Okazało się, że mój Tata nie wytrzymując rozgadał informację rodzinie. Cieszy się wiem, ale chciałabym ,żeby uszanował to, o co prosiłam- najpierw lekarz, potem gadanie.... niestety.

Wizytę mam  w poniedziałek 27.02. (urodziny mojego Narzeczonego) o 16:15. Prosto po pracy jadę i chcę się dowiedzieć,że będę mieć dzidziusia i że jest z nim wszystko dobrze. Że nie zaszkodziłam Mu moim zabawym weekendami ,a wypełnionym stresem w tygodniu życiem. Będzie mu ze mną dobrze. Boję się, ale mam wokól siebie tylko ludzi,że nie ma co przesadzać,

Jeszcze nie patrzę z rozczuleniem na małe istotki. Narazie zastanawiam się jak to możliwe,że we mnie jest Cud. Że za kilka miesięcy zobaczę owoc miłości z rączkami, nóżkami, pięknymi oczkami. Muszę w to głęboko wierzyć i dbać o siebie. Stawiam już w tym kierunku pierwsze kroki- nie piję kawy od 3 dni (wczesniej wypijałam 3 parzone na dzień), śpię długo i głeboko, zaopatrzyłam się w krem na rozstępy (to już coś bardziej dla mnie nie dla Maleństwa), staram się jeść zdrowo. Mam ochotę na wyraziste smaki. Jak nigdy smakuje mi pasta z tuńczyka z  'biedronki' i sok pomidorowy. Do słodyczy jakos niespeclajnie mnie ciągnie i dobrze. 

Zastanawia mnie, w którym jestem miesiącu. Podejrzewam początek drugiego chociaz moja mama twierdzi,że z tego co pamięta to w ciąży miała okres. Czy to możliwe,żeby mnie też to spotkało? Jesli tak, to żałuję tych wszystkich wypitych piw i zjedzonych pustych kalorii. 

Mam ochotę na zumbę. Od kilku miesięcy ćwiczyłam regularnie. Nie wiem,czy mogę sobie teraz na nią pozwolić. Może powinnam wymrać coś lżejszego, moze basen, kije? Musze się ruszać, muszę być zdrowa i spokojna w czasie, gdy wokół mnie takie zamieszanie. Slub najprawdopodobniej 2 czerwca. Nieźle co? Boję się. 

Śpię głównie na plecach. Zastanawiam się, czy to jakieś instynktowne zachowanie, czy po prostu jest mi niewygodnie na brzuchu, na którym spałam jak do tej pory. 

Tyle przede mną. Trzymajcie kciuki!