Jestem spanikowna. Nie przyznam się nikomu, ale dociera do mnie fakt, że to już... to już blisko. Jak my damy radę? Jak ja sobie poradzę? Jestem w domu od kilku dni i ciągle wymyślam sobie jakieś zajęcia. Nie ma czasu na leżenie, na spanie.

Zaczeło się od tego,że poszam do lekarza i powiedział,że malutka już nie jest taka malutka, bo ma ponad 2200kg. Czyli rosnie jak na drożdżach, a mama w kaczej d.

Od razu zabrałam mamę na zakupy. Póki co skompletowałam soją torbę do szpitala. Musze nad nią przysiaść i zapakować wszystko co trzeba.

Kupiliśmy mebelki do pokoju Małej. Zabrałam się za pranie ubranek , które dostałam. Jest ich caly stos. albo i dwa stosy. Musimy się wkrótce wybrać po dalszą wyprawkę dla Kamilki.

Boję się że z niczym się nie wrobię. Mam przeczucie, że urodzę wczesniej niż jest to zaplanowane. Oby nie duzop wcześniej, bo przeceiż każdy dzień w brzuszku mamy jest ważny.

Mąż jakby obecny, a nieobecny. Dostanie jak obuchem w głowę jak trzeba będzie mnie na porodówkę dostarczyć. Chyba nie zdaje sobie sprawy ten mój facet,że miesiąc albo 6 tygodni to nie kupa czasu. 

W tym całym szale tykam się stu rzeczy na raz i psuję to i tamto., Mało brakło i zalałabym dziś pół domu i rozwaliła telewizor. O innyc drobnostkach nie wspomnę.

AAAAAAAAAAAAAA!!!! Muszę być dorosła, a mam wrażenie,że sama wymagam specjalnej opieki.