Pare dni temu, mame opuscil usmiech. Swiat jej wywrocil sie do gory nogami. Byly lzy, byla zlosc, byly chwile totalnej bezradnosci. Ale musi byc silna. Dla niego. Dla Maluszka.

I mama teraz ma najwazniejsza misje w swoim zyciu. Sprawic, aby te swieta, byly dla tego dzieciatka mimo wszystko swietami pieknymi.

Najpierw dom. Dekoracje. Zeby bylo tak swiatecznie, najswiateczniej jak sie tylko da. Lampki, duzo lampek. I duzo czerwieni.

Codziennie chodzi na zakupy i wyszukuje nowych dekoracji. Choineczek, elfow, reniferow, dzwoneczkow. Najlepiej, zeby pieknie pachnialy. Jak swieta. Szyszki o cynamonowym zapachu. Ze ktos na to wpadl.

A pozniej bedzie choinka. Razem wybierzemy, ubierzemy, upieczemy pierniki, zeby na niej wesolo dyndaly. Razem bedziemy pic kakao patrzac na migajace lampki, lub czytac bajki o Mikolaju.

Mama chce zrobic wszystko, by zobaczyc usmiech na twarzy swojego malego czlowieczka. Bo on jest dla niej najwazniejszy, i czlowieczek i jego usmiech. I on sprawia jej najwieksza przyjemnosc. Ten buziak z rana, czy tez palec w nosie- to zalezy od humoru i jak szybko jest potrzebne 'mjeko'. Ten buziak i 'tuji tuji' jak mamie poplynie lza po policzku. Ta wspolnie zjedzona pomarancza- przezuta przez niego, dokonczona przez mame, machanie do kazdego autobusu na ulicy, pogodnie za kotami i wronami, kiedy spiewa 'Sto ja, sto ja' na widok jakiejkolwiek swieczki,  te chwile kiedy sobie uswiadamia ze ten maly czlowieczek, jej nigdy nie opusci. To jest przyjemne. Najprzyjemniejsze.

I wszystko co ona robi, robi po to, by on byl szczesliwy. Bo jego szczescie, to dla niej najwieksza przyjemnosc. I nie potrzebuje niczego innego by byc szczesliwa, tylko tego malego, wielkiego usmiechu.