Utrata dziecka zawsze, dla każdej matki, jest wydarzeniem tragicznym. Także wtedy , gdy następuje ona w wyniku poronienia a maleństwo waży mniej niż 500 gram. Obsługa medyczna zdaje się czasem zapominać o tym, że dla każdej matki, jej dziecko, nawet to nienarodzone, jest kimś wyjatkowym...

 Pewna kobieta, która wraz z mężem długo i w trudnych okolicznościach starała się o dziecko, opowiadała mi, jak strasznie się czuła, gdy lekarz brutalnie zadał jej pytanie podczas badania USG. Z radością szła na to badanie, tak bardzo się cieszyła, że wreszcie udało jej się zajść w ciążę a lekarz nagle spytał, zupełnie bez empatii: -„Czy podczas ostatniego badania ten płód jeszcze żył?”

 W taki sposób ta młoda kobieta dowiedziała się, że straciła swoje dziecko.

 Inna kobieta z kolei, czekając na zabieg łyżeczkowania po poronieniu, leżała w sali szpitalnej wraz z kobietami oczekującymi na poród i powitanie na świecie własnego dziecka. Wspominała, że takiego żalu, bólu i takich łez nie przeżyła nigdy dotąd.

 Każda matka ma prawo do swych emocji, do bólu po stracie dziecka i do opłakania i pogodzenia się z tą stratą. Czasem potrzeba na to dużo czasu i morza wylanych łez.... Czasem ułatwić to może możliwość pożegnania się z dzieckiem, zachowania jego zdjęcia USG na pamiątkę a nawet pochowania go, gdyby kobieta miała taką potrzebę.

 Wiele osób nie rozumie rozpaczy po stracie dziecka, którego się nawet nie widziało, ale przecież rodzice chcieli tego dziecka i kochali je. Mieli związane z nim nadzieję, cieszyli się i oczekiwali go na świecie. Mamom, które straciły w taki sposób swe dzieci, może pomóc rozmowa i wsparcie ich partnerów. Przecież ten ból dotyczy także ich. Również inne mamy, które przeżyły podobną tragedię, mogą dodać otuchy i sił na dalsze życie. Czasem potrzebna jest pomoc specjalisty.