Gdy byłam w ciąży i potem, gdy urodził się już mój synek, niektóre koleżanki, dawały mi swoje dobre rady, dzieliły sie uwagami, jako te doświadczone, które urodziły już dziecko.

 Na pewno w dobrej wierze i z odruchu serca, ale jakoś dziwnie czułam się potem bardziej zaniepokojona, wiec nie było to raczej pomocne.

 Na przykład kiedy wróciłam z badania USG, zadowolona, że synek odwrócił się już główką na dół i przygotował się już do wyjścia na świat, jedna życzliwa mówi: "ale ale, ty się tak nie ciesz, bo on się jeszcze kilka razy zdąży przekręcić i nie wiadomo jak się w końcu ułoży".

 Albo jak wspomniałam innej, że mój 3-miesięczny syn nie polubił smoczka, że zaraz zacznie ssać własne paluszki i nie będzie mu już potrzebny i oszczędzimy sobie kłopotu odzwyczajania od niego, ona na to: " no wiesz, smoczek zawsze można zabrać, a z paluszkami co zrobisz, odrąbiesz?"

 Troszkę to może zaniepokoić początkującą mamę, ale uśmiechałam się, myśląc sobie w duchu, że dzieci są różne, mają różne potrzeby i że kto jak kto, ale już ja najlepiej znam swojego syna i jego potrzeby i na pewno sobie poradzimy, czy to z porodem czy ze smokiem :)

 A jak Wy sobie radzicie z dobrymi radami bardziej doświadczonych mam? Czy macie podobne doświadczenia?