Czasem podczas usypiania syna odbywa się u nas coś w rodzaju tańca, jakiegoś przedstawienia czy co.

 Mija 21.00, synek ziewa coraz bardziej, ale położyc się spać nie chce. Zgodnie z ustalonymi zasadami kładę go do jego łóżeczka, wraz z pluszowymi przyjaciółmi-psem Puszkiem i psem Azorem. Przytulam go, daję całuska na dobranoc i wychodzę.

 Synek zaczyna biadolić, płakać, kwękać i wołać. Rozpoczyna sie zabawa.

 Przytulam, go, całuję, mówię dobranoc i wychodzę. Synek płacze. I tak w kółko aż czuję, że zaczyna mnie trafiać szlag. Możę się złamać i dać mu jeszcze trochę czasu na zabawę?-myślę sobie. Może jestem zbyt zasadnicza?-waham się.

 Tymczasem synek nagle cichnie, wtula się w Azora, nakłada kołderkę na głowę i odpada. Jak gdyby nigdy nic, a przed chwilą cierpiał, jakby go ktoś krzywdził.

 Innej nocy sam się żegna, gdy nadchodzi jego pora, całuje mamę i tatę, robi pa pa i chętnie się kładzie do łóżeczka.

 Warto jednak wprowadzić jasne zasady, nawet jeśli malec buntuje sie trochę przed nimi, wie, że mama i tata wiedzą, co dla niego dobre. Szkrab musi wiedzieć i czuć, że to dorośli ustalają reguły. Tylko wtedy może czuć się bezpiecznie.