Kacper osiem miesięcy ma, jest wielki, gruby i bardzo samolubny. Wystarczy przejść obok niego i nie spojrzeć w jego kierunku i od razu zaczyna histerycznie wyć. Ostatnio żeby jeszcze bardziej zwrócić na swoja małą osobkę uwagę rodziców zaczął wykonywać całą masę rożnorodnych akrobacji, których nie powstydziłby się ruski akrobata.

Ruscy akrobaci od zawsze są dla mnie wyznacznikiem gibkości i ekwilibrystyki, dlatego moje dziecko do nich porównuję :)

Od dwóch tygodni jednak Kacper posiadł umiejętność, którą posiadam ja i tatuś. Zaznacze, ze moje dziecko jeszcze nie siadało samodzielnie aż tu nagle, podciągnął się za barierki w łóżeczku i stanął na nogach, zatrząsl się jak galaareta i dumny z siebie zaczął piszczeć. Stał tak i stał, jakby robil to od zawsze.

Minęły dwa dni mineły a dziecko zaczęlo chodzić z podparc wstanie tak opiera się i dzie do oporu. Czasem opiera się łokciami o barierki i zaczyna sobie bić brawo, wtedy dopiero komicznie wygląda! Matka, czyli ja, tylko lata za dzieckiem po pokoju bo Kacper wspina się nawet na paczkę chusteczek nawilzanych. Wystarczy, że cos odstaje od ziemi i biedne dziecko myśli sobie, że da się na to wspiąć. 

Kiedy dopadnie do swojego pchacza o spokoju mogę pomarzyć. Dwa niepewne kroki przy nim i zaraz orientuje się, że może się dzięki niemu przemieszczać i zwiedzać całe mieszkanie. A matka jak na smyczy, bo przy okazji chwyta wszystko, co mu wpadnie w oko. Ech, to moje dziecko :)