Nie ma nic gorszego niż niemożność ruszenia się z domu choćby na krótki spacer. Smarkają i kaszlą chłopaki aż strach. Podaję syropki, zapuszczam kropelki, wycieram nosy. Mały Jacuś nie bardzo lubi te zabiegi, więc  Adaś dodaje mu animuszu: "Nie martw się Jacek, rachu ciachu i po strachu!"

Uwielbiam jego poczucie humoru:)

Śmiejemy się z Adasia jak mówi do taty - szefie, idziemy na polko? (nauczył się tego od Flinstona). Albo mówi: Miszczuniu, umiesz taką sztukę? I robi jakiegoś fikołka. To dziecko ma sto pomysłów na minutę. Mąż zawsze powtarza że nie wie, jak daję sobie radę cały dzień z tą torpedą. On chociaż ma pracę, zawsze to jakaś odskocznia.

Ale ja nie narzekam... zbyt często