Kolejna wstrząsająca historia o dziecku zabranym z rodzinnego domu do Domu Dziecka. Kolejny przykład "pomieszania z poplątanym" w myśleniu pracowników Ośrodków Pomocy Społecznej i sądów rodzinnych. Czasem się zastanawiam, kiedy wreszcie ktoś powie zdecydowane: DOSYĆ.

Z jednej strony, od lat słyszy się kolejne deklaracje, że domy dziecka powinny zniknąć, że dziećmi niechcianymi lub wychowującymi się w patologicznych rodzinach powinny się zajmować rodziny adopcyjne i zastępcze. Że domy dziecka są dziedzictwem PRL, że we współczesnym społeczeństwem są niczym innym jak znakiem hańby. Z drugiej, dochodzi do sytuacji takich, jaką opisuje Gazeta Wyborcza - dzieci, na wniosek pracowników socjalnych są zabierane od rodziców do domów dziecka z powodu "złych warunków materialnych". Być może warunki, w jakich żyje 11-letni Sebastian można uznać za patologiczne (brud, bałagan, nieradząca sobie z obowiązkami mama, ciężko chory tata), ale nikt - nawet panie kuratorki - nie mają podstaw, by za patologiczną uznać jego rodzinę. To ogromna różnica!

Mam nadzieję, że sąd wycofa się z tej decyzji. Dla dobra Sebastiana i jego rodziny. A pracownicy pomocy społecznej zaczną pomagać, a nie wyłącznie kontrolować i nadzorować.

***

Są kolejne wieści w tej sprawie - mieszkańcy wsi z sołtysem na czele skrzyknęli się i organizują pomoc dla rodziny Sebastiana. Sprawa stanęła na sesji rady gminy - i radni zobowiązali pracowników ośrodka pomocy społecznej, by bardziej zaangażowali się w poprawienie warunków w rodzinnym domu chłopca. Po stronie rodziny opowiedział się Rzecznik Praw Obywatelskich.

Bo wbrew temu, co w komentarzu do wpisu napisała nieznajoma są inne sposoby rozwiązania problemu złych materialnych warunków bytowania Sebastiana i jego rodziny. Za kilka dni, gdy deklaracje o pomocy przełożą się na czyny, może się okazać, że wystarczyła odrobina zaangażowania ze strony lokalnej społeczności, i dramat chłopca i jego rodziców był zupełnie niepotrzebny. Oby!