Warszawa, stolica dużego środkowoeuropejskiego kraju. Długo oczekiwana odwilż odsłoniła problem nieustannie palący, nierozwiązany choć (jak pokazują doświadczenia innych państw, a nawet innych polskich miast) rozwiązywalny: PSIE KUPY.

Jestem miłośniczką psów. Nienawidzę psich odchodów na chodnikach (dwa razy w ciągu ostatniego roku zaliczyłam bolesny upadek, wpadając w poślizg), i na trawnikach - zwłaszcza w miejscach teoretycznie przeznaczonych nie dla psów, ale dla ludzi, zwłaszcza zaś dzieci. Nie zliczę, ile razy mój roczny synek, ucząc się chodzić, "przysiadł" w psiej kupie. Ile razy w nie wdeptywał. Dlaczego - zastanawiałam się - dzieci mają mniejsze prawa niż czworonogi?

Nie jestem przeciwniczką wyprowadzania psów na tereny rekreacyjne. Ale psim kupom w parkach i na placach zabaw (nie wszystkie są przecież zamykane) mówię stanowcze: NIE. Podobają mi się wszystkie inicjatywy, zmierzające do oczyszczenia miast z psich odchodów. Samorządy lokalne powinny wziąć sobie to za punkt honoru - przecież chodzi nie tylko o estetykę, ale i o zdrowie mieszkańców, zwłaszcza tych najmłodszych.

Kosze na psie odchody, które widziałam dziesięć lat temu nie tylko w paryskich, ale i w wileńskich czy kowieńskich parkach, powinny się pojawić we wszystkich polskich miastach. Właściciele psów powinni wiedzieć, że jeśli nie będą sprzątać po swoich pupilach, grozić im będą nie tylko nieprzyjazne spojrzenia sąsiadów, ale i dotkliwe kary finansowe - mandat w wysokości 500 pln, taki jak wprowadziła np. Zielona Góra, to dla notorycznie uchylających się od sprzątania akuratna kara.