Gdy półtorej roku temu czytałam reportaże o bestialstwie, jakiego dopuścił się zwyrodnialec na 3,5-letnim Bartku, płakałam z żalu i wściekłości. Z żalu, że małe dziecko tak wiele musiało wycierpieć. Ze wściekłości, że nikt mu nie pomógł. Że nikt nie zareagował na płacz, na krzyki, na wycie, jakie musiało dochodzić z mieszkania, w którym umierało w mękach małe dziecko. Ze wściekłości, że na to wszystko patrzyła matka chłopca i nie zrobiła nic, żeby go uratować. Ze wściekłości, bo prokuratura początkowo rozważała zakwalifikowanie czynu jako pobicie ze skutkiem śmiertelnym. - Przecież to było zabójstwo!!! - wszystko we mnie krzyczało.

Dziś zapadł wyrok. Kat, ten który zadawał rany prowadzące do śmierci - usłyszał wyrok dożywocia. Za zabójstwo. Matka - 15 lat więzienia, choć sąd uznał ją winną pomocy w zabójstwie. Cięższy zarzut, ale czy kara adekwatna? Mam wielkie wątpliwości. Po ludzku, okiem mamy patrząc - kobieta, "matka" jest winna tak samo, jeśli nie bardziej. Pozwalała na mękę swojego dziecka. Patrzyła na nią. Dla mnie - jest zbrodniarką. Miała obowiązek kochać i chronić, wydała na śmierć. Nawet jej matka powiedziała po wyroku, że dostała 10 lat za mało. Że powinna zostać ukarana surowiej.

Oprócz łez pamiętam coś jeszcze: kilka dni po wydarzeniach w Kamiennej Górze premier Donald Tusk obiecał, że zostanie szybko uchwalona ustawa, która zakaże bicia dzieci. Że bicie dzieci, nawet zwyczajowy "klaps" będzie karane. Odbyły się liczne konferencje, uzgodnienia, powstał nawet jakiś projekt. Ale na moje oko nic się nie zmieniło. Jutro sprawdzę!