Ktos kiedys mi powiedział że niby 7 to szczęśliwa liczba,miałabym inne zdanie na ten temat.Wczoraj Adaś skończył 7 miesięcy a,dzisiaj jak by piorun w niego trafił myślałam że wyjdę z siebie pobudka juz o 6.30,śniadanko zaliczone, pielucha sucha więc co mu więcej potrzeba do szczęścia,no najwidoczniej brakowało bo ani noszenie na rękach nie pomagało ani róznorakie zabawki,o leżeniu to juz mogłam pomarzyć.Jakby tego było mało mąż teraz jeździ do pracy na drugą zmianę i wróci dopiero o 23 i z tym wszystkim zostaję sama,jeszcze ze zbuntowanym 4 latkiem,teściowa obok w pokoju myślałam że mi troche pomoże weźnie małego chociaż na 5 minut to już by było dużo no ale się pomyliłam,przeciez od poniedziałku zaczyna się seans serialomanni.Od godzinki Adaś już śpi usypianie też niestety nie należało do najłatwiejszych ale się udało,jestem zmęczona tym dniem a,jutro nikt mi nie obieca że bedzie lepiej:(