Agnieszka Usiarczyk  w artykule o karmieniu małego dziecka chwali się zdrowym "reżimem", jaki zafundowała własnej córce.

Padają wyznania:

Odkąd Isia skończyła roczek, dziadkowie od czasu do czasu próbowali ją częstować słodyczami. Protestowałam i tłumaczyłam im, że dziecko nie potrzebuje tego typu przekąsek. [...] Teraz próbuję oduczyć ją jedzenia słodzonych jogurtów owocowych. Mam nadzieję, że polubi naturalny.

Wygląda to okropnie i opresyjnie? Nie wydaje mi się. Zwłaszcza, gdy zwrócimy uwagę np. na takie cytaty:

Dziś moja ponad dwuipółletnia córka nie upomina się o słodycze. O wiele większą przyjemność sprawia jej zjedzenie jabłka niż np. ciastka, które często zostawia tylko nadgryzione. [...] córka nie wyobraża sobie obiadu bez surówki. To o nią najczęściej się upomina.

Serce roście. Nieprzekonanym polecam argumentację autorki, z przykładami dzieci karmionych bułą, frytką i cukierkiem.

Jestem wielkim fanem wyłuszonego w tekście poglądu: moje dziecko lubi to, co je. Pomysł, by karmić dzieci tym, co lubią, jest dramatycznym nieporozumieniem.