Parę dni temu cały i zdrowy wrócił nasz kolega z misji z Afganistanu. Siedział tam ponad rok czasu. Chciał zostać tam jeszcze pół roku, ale jednak wrócił. Nie powiedział, a my się nie pytaliśmy, czy w końcu sam zrezygnował, czy może nie dostał pozwolenia z góry na jeszcze pół roku tam. Ale ku naszej uciesze, wrócił do Polski i nic mu się nie stało! No, pewnie nie tak do końca, bo swoje tam widział i przeżył, więc co do jego psychiki, to się nie wypowiem. Ale jak u nas był w odwiedzinach, to zachowywał się jak ten sam chłopak sprzed ponad roku. Bawił się z naszymi chłopcami, rozmawiał, śmiał się, mówił o dłuuuugim teraz urlopie, który go czeka, bo prawie pół rocznym i o planach na przyszłość. Najbardziej on chciałby teraz aby jego żona skończyła swoją szkołę i potem chciałby mieć dziecko.

Wiem, że mi się wydaje on po powrocie taki sam lub prawie taki sam, jak był przed wyjazdem. Jednak najlepiej zauważą zmianę w nim najbliżsi i koledzy z pracy. Dlaczego niby wiem? Bo mój mąż, jeszcze za czasów narzeczeństwa był na misji w Iraku. Siedział tam 7 m-cy. Więc rozumiem, że żołnierze po powrocie starają się zachowywać normalnie i żyć normalnie, jednak czasem  takie normalne życie wydaje im się nudne, pozbawione wrażeń i adrenaliny. I potem różne rzeczy się dzieją. Ale mam nadzieję, że pomimo iż widzą tam czasem takie sceny, jak my tu tylko w filmach, to oby życie było dla nich łaskawe i zdołali się w miarę szybko dostosować do naszego normalnego życia.

Nie będę wymieniała imienia kolegi tutaj, ale bardzo się cieszę z jego powrotu:)